Wat neem je mee naar je toekomstige baan?
"Ik vond het college heel interessant! Ik
denk dat de meesten van ons het juist ook leerzaam en leuk vinden om les te
krijgen van iemand die zelf een ziekte heeft, omdat we daar natuurlijk later
ook mee willen gaan werken." Zomaar een reactie naar aanleiding van de gastcolleges
die ik afgelopen weken mocht verzorgen.
De
afgelopen weken heb ik drie gastcolleges mogen verzorgen, namelijk aan de
Tilburg University (masterstudenten klinische neuropsychologie), het Amsterdamamc
(masterstudenten Geneeskunde) en de HZ University (Vlissingen, derde jaars
studenten HBO Social Work). Na bijna twee jaar online gastcolleges, of ze
vervielen in zijn geheel, dus nu weer fysiek voor de groep. Dat is erg mooi
vanwege het persoonlijke contact, de meer persoonlijke gesprekken en het aanvoelen
of de inhoud en de boodschap overkomen. Ik vind het mooi om kennis en ervaring
te delen zodat de toekomstige zorgprofessional daar voordeel van heeft als ze
na hun afstuderen allerlei personen, dus ook mensen met een ernstige en/of chronisch-progressieve
ziekte mogen bijstaan.
Na bijna
twee jaar dus weer 'voor de groep' is erg mooi maar ook weer wennen. In de
afgelopen twee jaar stond mr. Parkinson ook niet stil... En Amsterdam aan de rand
van de spits of afstanden als Tilburg en Vlissingen (6:05 weg en 14:15 weer
thuis...) en dan vaak twee college-uren met een korte pauze.... Het ging goed, het
werd gewaardeerd en ik vond het weer bijzonder!
De inhoud, aan de hand van een PowerPointpresentatie is deels afhankelijk van de doelgroep (geneeskunde, psychologie, theologie, verpleegkunde) maar in ieder geval komen de volgende onderwerpen aan de orde:
- hoe kijk je naar de mens (besef dat je een 'bril' op hebt)';
- wat zijn chronisch-progressieve ziekten;
- wat is de ziekte van Parkinson en wat zijn de (on)zichtbare gevolgen;
- wat is de impact van ziekte van Parkinson op het leven van de persoon met deze ziekte maar zeker ook wat is de impact op gezin en sociale verbanden;
- hoe ga ik zelf om met de ziekte van Parkinson;
- verlies, rouw en acceptatie;
- impact ziekte op de diverse levensdomeinen, de diversiteit aan zorgprofessionals en zorgmijding;
- verhouding psychologie en pastoraat;
- praktische tips voor de zorgprofessional.
Vooraf
geef ik ook altijd een aantal vragen of opdrachten. Deels heeft dit ten doel om
alvast na te denken over het onderwerp maar ook een stuk bewustwording en
handvat voor een gesprek. Het gaat bijvoorbeeld om vragen als:
- Wat voor chronische ziekte heb ik? Waarom denk je dat? (wat zie je of wat denk je te zien)
- Hoe oud (of jong J) ben ik? (wat zie je of wat denk je te zien)
- Wat gebeurt er met mij tijdens dit gastcollege? (observatie)
- Neem drie gelijke velletjes papier en schrijf op ieder velletje wat jij heel belangrijk vindt of wie of wat het belangrijkste in je leven is. Uiteraard op ieder velletje iets anders. Vouw het velletje papier goed dicht zodat je niet meer weet op welk velletje je wat geschreven hebt. (gesprek over verlies, rouw en aanvaarding)
- Welke gevolgen van de ziekte hebben de meeste impact op mijn leven? (nadenken over impact ziekte)
- Welke gevolgen van de ziekte vind ik het moeilijkst te accepteren? (nadenken over impact ziekte)
Wat studenten
vooral verrast en meer dan voorheen inzien is dat bij meerdere ziekten maar
zeker ook bij de ziekte van Parkinson het belangrijk is gezin en 'omgeving' van
de persoon met de ziekte van Parkinson in kaart te brengen én het besef dat Parkinson
meer is dan trillende handen en freezing maar dat de meest ingrijpende gevolgen
vaak de (in eerste instantie) onzichtbare gevolgen zijn.
Uit de feedback die ik krijg heb ik de hoop en moed dat ze naast alle waardevolle inhoudelijke informatie die ze via de studie (vakken) tot zich krijgen door dit soort gastcolleges ook inzicht krijgen in het leven van alle dag. Het alledaagse leven van personen met een ziekte en allen die (in)direct mee te maken hebben of daardoor geraakt zijn.