Verjaren en ongemakkelijke gevoelens

Degenen die mij al langer kennen weten het: Peter vindt het best leuk een bedankje of compliment te krijgen maar hij vindt het moeilijk daarmee om te gaan. Een zakelijke beschrijving over hoe ik complimenten in ontvangst neem.

IMPRESSIONANT. Echt , waar jij die gedrevenheid vandaan tovert... Dat het leven boeiend is en blijft, ook met Mr P. wist ik al, maar jij hebt er weer een mooie kanten rand aan genaaid. Dankjewel daarvoor

Maar meer persoonlijk dan. Het is nu vrijwel op de dag af dat ik 8 jaar geleden (29 januari 2014) de diagnose 'Ziekte van Parkinson' ontving. Een meevaller maar tevens een klap. Een meevaller omdat ik met de kennis van toen dacht dat de ziekte van Parkinson erfelijk was en er was 'slechts' één persoon in de familie die rond zijn 65ste werd geconfronteerd met de ziekte van Parkinson. Ik hield rekening met een meer complexe diagnose als een hersentumor. Kan dat behandeld worden en zo ja hoe en met welk resultaat. Toch was het ook een klap. Een veel door mij gebruikte zin is 'je raakt als door een haarspeldbocht aan de andere en ruige kant van de berg'. Ook al sloeg de medicatie snel en goed aan, het is een chronisch-progressieve ziekte waarbij je stap voor stap terug moet zetten en minder kunt.

Minder kunt? Het brengt mij in een grote stap naar 2019 toen ik iemand het bericht stuurde dat ik een verzoek om (versnelde) arbeidsongeschiktheid had ingediend als antwoord kreeg: "Peter, ben je nu arbeidsongeschikt of geschikt voor een nieuwe roeping in je leven..?" In 2013, of daarvoor, had ik degenen die zouden 'voorspellen' dat ik aan Nederlandse (WO-)onderwijsinstellingen en aan de Katholieke Universiteit Leuven gastcollege(s) zou geven voor gek verklaard. Dat ik in kader van bijscholing van (para-)medische professionals of in kader van onderlinge ontmoeting presentaties zou geven.... de persoon die mij dat voor 2014 zou zeggen had ik zeker niet serieus genomen... Datzelfde lot zou degene die tegen mij over het schrijven van boeken zou beginnen ongetwijfeld een zelfde reactie krijgen of ik zou 'm negeren.

Het is al heel wat jaren geleden dat de decaan of studieadviseur op de Mavo tegen mij zei toen ik hem vertelde dat ik Rechten of Politicologie wilde gaan studeren: "Peter, niet doen! Je kunt niet praten en niet schijven...!" Niet echt tactisch of pastoraal, maar de opmerking is blijven hangen en steken tot op de dag van vandaag. En toch, de rechten studie afgerond, jaren als juridisch adviseur, politiek en kerkelijk actief geweest. Maar juist die vaardigheden die ik toen niet had of gebruikte, daar heb ik in combinatie met het redelijk gemakkelijk leggen van contacten de laatste jaren het meeste 'plezier' van.

Terug naar arbeidsongeschiktheid, nieuwe roeping etc. Door de aantasting van mijn slaap-waakritme (medio 2016) ben ik in eerste instantie in de ochtenden gaan werken aan het (met anderen) schrijven van boeken en samenstellen van bundels. Mijn leefwereld en kring van professionals en ervaringsdeskundigen werd groter en heel anders dan daarvoor. Ik heb veel mensen ontmoet, gesproken en diverse van hen nog steeds contact mee. Ervaringsvrienden noem ik zelfs een aantal van hen (zie blog 19 oktober 2021). Die ervaringen en die nieuwe bekenden en vrienden hebben mij mede gevormd en ik ben ze daarvoor dankbaar. Het bracht en houdt mij op de weg van persoonlijke contacten, onderzoeken, schrijven en daarover spreken. Maar ik mag en moet dan ook complimenten incasseren....

Mijn complimenten voor deze notitie. Je schrijft rake dingen, die ook mij laten nadenken over mijn empathisch vermogen. Je noemt de dingen bij de naam, zonder belerend te worden. Knap, en ook hartstikke nodig. Ik zou willen dat veel mensen dit lezen en proberen. Ik bewonder je energie en je kunst om samen te werken. Dank voor alles wat je mij leert.  

Complimenten, waarom daar zo krampachtig mee omgaan. Ligt dat aan het "Peter, je kunt niet praten en ook niet schrijven"? Ongetwijfeld, maar niet volledig. Je opvoeding? Ik denk zeker dat dit een grote rol speelt. Mijn ouders hebben heel bewust beiden de Tweede Wereldoorlog meegemaakt en ingrijpende dingen meegemaakt. Dat doortrok hun staan in de maatschappij en opvoeding. Eenvoudig maar oprecht. En zeker ook niet meer of anders voordoen dan je bent. Mijn geloofsovertuiging? Ik denk voor een deel zeker: talenten kun je ontwikkelen maar ze zijn van God 'gekregen' en je moet er als een goed en zorgvuldig rentmeester mee omgaan! Je moet leren leven en omgaan met een chronisch-progressieve ziekte. Een ziekte waarvan ik net opmerkte dat die als door een haarspeldbocht je leven veranderd en andere en nieuwe perspectieven biedt of opdringt. Dat ongevraagde waarbij de negatieve gevolgen zich steeds frequenter en sterker opdringen geeft een blijvend actief zijn op het ongelijke speelveld wat 'leven met' heet maar waarbij de spelregels eenzijdig bepaald zijn. Tot slot, natuurlijk, ik besef dat als ik niet ga schrijven er ook geen (goede) blog komt. Vaak maak ik overigens ook gebruik van een eigen ingesteld en informeel panel van enkele meelezers. Zij geven wel eens een tip of behoeden mij voor (tik)fouten of dat ik onbedoeld toch iemand zou kwetsen.

Wauw Peter, recht uit het hart, diep door mijn ziel en geraakt. Dank weer voor een open mind!

Terug naar het compliment. De ziekte van Parkinson heeft mijn leven veranderd. Sterk veranderd. Door een nieuwe roeping in het leven gaan schrijven en gastcolleges nu over thema's waar ik vroeger of voorheen soms nog nooit over had nagedacht of bij stilgestaan. Natuurlijk, ik ga net als vroeger voor correctheid en kwaliteit, maar juist die veelheid van gevoelens, emoties etc. die nu boven komen maken dat het zien en benutten van talenten (geschenken) toch iets is waar ik enige verlegenheid bij voel. Misschien ook wel een bepaalde manier van ondankbaarheid uitstraalt die er niet is, maar toch... Een nieuwe roeping in mijn leven?! Ik hoop dat jullie er nog lang getuige van mogen en kunnen zijn... En mijn bron, mijn Bron, daar hoop ik een volgende keer op terug te komen

OPRECHTE DANK voor het toezenden van bovenstaand mooie en krachtdadige notitie. Waar blijven jullie de energie halen in de huidige omstandigheden...wat is jouw Bron?