Parkinson: barbiesjes of genieten?

Een lucht met lichte sluierbewolking, een lekker briesje én zon én een mooi riviertje (Regge, Overijssel). De fluisterboot (zie foto) zag er ook niet verkeerd uit. Ingrediënten voor een mooie vakantiedag! Toch?!

Hoewel varen niet echt mijn grootste hobby is, is het ook niet zo dat ik zo'n dagdeel zal boycotten. Zeker niet! Trouwens, bij een vakantie hoort dingen met elkaar doen en niet iedereen kan alles leuk vinden! Toch ben ik anderhalfuur na vertrek uit het haventje, toen we weer langs het haventje of vertrekpunt voeren, weer uitgestapt. Niet omdat ik het schip naar de barbiesjes zag gaan (zou zinken), ook niet omdat ik mij niet aan het water wilde branden (ik te voorzichtig ben) of dat ik veel water om niets wilde vuil maken (onnodig drukte maken). Hoewel.... op het eerste gezicht kan het lijken alsof ik te voorzichtig ben en dat ik mij onnodig druk maakte. Maar helaas, problemen met stabiliteit en evenwicht zijn, hoewel verschillend in omvang en ernst, bekende symptomen bij de ziekte van Parkinson.

Hoe ik mij voelde toen ik uit de boot stapte:
- moe;
- opgelucht;
- gespleten;
- beetje triest.

Waarom?
- moe: het was hard 'werken' om verstand en gevoel op één lijn te krijgen. Uiteindelijk is dat niet gelukt:
- gespleten: je verstand zegt dat het veilig is, je gevoel gaat in de 'vluchtstand' omdat angst en stress de regie nemen;
- triest: de vader en echtgenoot in je zeggen "varen" en je emoties schieten in de vluchtstand;
- opgelucht: door te vluchten ben je in veiligheid.

Ik had hier een aantal keuzes:
1. gewoon niet meevaren. Voor mij was dat geen optie. Het was al jaren geleden dat ik had meegevaren en dit heeft mij ook verrast. Daarom wilde ik het toen ik de 'angst' waarnam het toch varen voor ons (voor mij en ons als gezin) een eerlijke kans geven.
2. ik had 'heldhaftig' toch ook deel twee van de vaartocht letterlijk kunnen uitzitten. Ja! Ik denk dat ik mijzelf, en vooral de op dat moment gevoelsmatige angstgevoelens die ook zichtbaar tot uitdrukking kwamen, zodanig had genegeerd dat ik eigen emotionele grenzen had overschreden en had genegeerd.

Gelukkig heb ik een deel kunnen meevaren waardoor ik meebeleefd en gezien heb wat de anderen gezien hebben. Ik was mooi op tijd eruit zodat ik mijzelf in 'veiligheid' niet als een bange blok aan het been behoefde te beschouwen. Het gezamenlijk ijsje eten hoop ik, met klein beetje schuiven in de 'piltijden', overigens niet te laten schieten....