Nemen of geven? Volgen en ontvangen!

Soms zit je hoofd zo vol dat je niet blij, niet boos, niet verdrietig kunt zijn. Nee, niet apathisch maar het is zo vol of gevuld dat er even niets bij kan. En als het zo vol is en er komt iets bij, dan wordt het een soort neutraal of emotieloos ontvangen. Herken je dat gevoel? De vragen, zorgen, teleurstellingen zo groot of tegenstrijdig en toch soms even 'niet voelen'?

Onlangs hadden wij twee weken vakantie. Prachtig: een inmiddels bekend aangepast huisje in een inmiddels ons vertrouwt wordende omgeving. Ik kon er een driewielfiets huren en veel gefietst. Ook samen natgeregend. Ja, dat kan ook. Sinds 2020 niet meer (samen) gefietst tijdens een vakantie. Nu (in die vakantieweken) in de vroege ochtend (rond 5:30 starten) en soms wel twee uur achter elkaar. Ik was mij de koning te rijk en kon genieten van de natuur, mij verwonderen in die mooie schepping. Opkomende zon, mist over de velden en over de heide. Met woorden lastig te omschrijven, nauwelijks op de foto vast te leggen, alleen als je het gezien en beleefd hebt weet je hoe het voelt.

Van zo'n genieten en pracht kwamen we thuis. Nog steeds met Parkinson. En ook de 'resultaten' van een inspanning die veel heeft opgeleverd maar ook heeft wat heeft gekost: de moeheid moest eruit. Keiharde confrontatie met beperkingen. Weer geholpen worden met in ieder geval veel. Naar de fysio geweest en tien minuten hometrainer was de grootste daar geleverde inspanning. Ben ik te 'fanatiek' geweest met fietsen? Waren het allemaal prikkels? Hoe het ook is, Parkinson is en blijft Parkinson soms onverklaarbaar. Vaak ook ongrijpbaar moeilijk als je echt hulp nodig hebt. De pijn wordt ervaren, het verdriet brand achter de glazen van je bril.

Waar was, is mijn geloof? Ik beleid toch daaruit kracht en rust te ervaren…?! Ik vil die vraag niet wegschuiven; 'Parkinson heeft nu eenmaal ook impact op je psyché en hoe je dingen beleefd. Maar ik wil ook niet alleen vragen, struikelen en worstelen centraal zetten. Want dan doe ik mijn Redder en Verlosser, 'mijn' Heere Jezus te kort!

In een vakantie ben je in een andere omgeving, je dagindeling loopt soms anders etc. Door vroeg te gaan fietsen heb je later op de dag en versnippert over korte momenten pas tijd voor bezinning en als je niet oplet ben je daar tijdens zo'n vakantie slordiger in. Als je moe bent sta je, in ieder geval ik, meer open voor zorgen en zie ik meer leeuwen en beren op de weg. Nee, het zijn in voor of tegenspoed niet mijn lievelingsdieren of voorbeelden maar je ziet ze toch net iets vaker op de weg dan anders. Je ziet thuis of op vakantie net wat extra treurwilgen in een woonwijk of op de heide dan elders, als u begrijpt wat ik bedoel.

Afgelopen dinsdag zat aan tafel, achter de laptop, het gesprek met de verpleegkundig specialist voor te bereiden. Ineens zag ik op 'Mijn ErasmusMC' een nieuwe (extra) afspraak verschijnen, en wel voor komende donderdag. Daar is iets aan de hand schoot door mij heen. En dat bleek ook toen kort daarna de telefoon ging: een vervelende mededeling, maar de geavanceerde behandeling die wij voor u in oktober 2024 hadden ingepland gaat niet door. Vanwege omstandigheden wordt deze behandeling in alle ziekenhuizen gecanceld. Maanden, ja maanden had ik er naar uitgezien. En nu… tranen branden niet alleen achter de glazen van mijn bril. Een andere geavanceerde behandeling kiezen? Doorgaan met de huidige behandeling? Maar ik had toch niet voor niets weloverwogen een keuze gemaakt. Moe, erg moe ging ik dinsdagavond naar bed. Geen goede nachtrust. Volgens het dagboek was woensdagochtend Psalm 103 aan de beurt. Een Psalm die begint en eindigt met de kern: "Loof den HEERE, mijn ziel"…

Als je Psalm 103 verder leest, overdenkt, dan moet en mag ik beamen dat ik een gezegend mens ben. Veel ben ik door de ziekte van Parkinson kwijtgeraakt. Maar wat krijg ik dagelijks nog veel, heb ik veel goeds ontvangen. Stil, verwondering. Die momenten zou je willen vasthouden. Het lukte mij niet. Jou wel? Vandaag (donderdag 15 augustus) het vervolggesprek: de geavanceerde behandelingen worden mogelijk in het eerste kwartaal van 2025 weer opgestart….

Kort voor dat gesprek was ik begonnen een preek te beluisteren over het volgen van de Heere. Via de app had ik deze vanochtend ontvangen. Dus niet speciaal zelf uitgezocht ofzo. Toeval…? Het was mooie en confronterende preek over het loslaten van dingen en vertrouwen op de Heere. Zoals Abraham in geloof Izak moest offeren. Ik heb 'm niet helemaal letterlijk kunnen uitschrijven maar de predikant had een mooi citaat van Corry ten Boom: "Heere, ik vraag U om kracht de dingen die U mij geeft terug te geven als U daarom vraagt en dat ik ze niet zo vasthoud dat U ze uit mijn handen moet rukken." Al luisteren ging ik wat mijmeren, peinzen en overdenken.. Er zijn zoveel dingen waar je voor mag bidden. Maar ik geloof dat ik de hierboven genoemde volzin wel iedere dag mag bidden... Ik heb al veel ingeleverd, maar het lijkt weleens alsof je een punt nadert "nu mag het ophouden". En dan vervolgens op de nodiging of opdracht die Petrus ook kreeg, namelk "Volg mij" (Johannes 21:19slot) ook te volgen ..... In Psalm 84 gaat de dichter "van kracht tot kracht". Die kracht ervoer ik gisterenochtend, maar nu… Ik was even afgehaakt maar mocht en moest verder meeluisteren. De Heere kan in ons leven veel, misschien heel veel vragen om Hem te volgen. En, als ik eerlijk en compleet ben en met twee woorden spreek... God is goed! Maar ik begrijp Hem soms niet (vergelijk Job 36:26). En toch… Jezus sprak op aarde de bekende en zo eenvoudige woorden "Komt herwaarts tot Mij, allen die vermoeid en belast zijt, en Ik zal u rust geven. Neemt Mijn juk op u, en leert van Mij, dat Ik zachtmoedig ben en nederig van hart; en gij zult rust vinden voor uw zielen. Want Mijn juk is zacht, en Mijn last is licht."(Mattheus 11:28-30) In Zijn oproep Hem te volgen vraagt Hij misschien veel, maar heeft Hij alles gegeven, tot Zijn leven toe. Vrijwillig, uit liefde, om ons te bevrijden en eens te brengen in het nieuwe Jeruzalem. Nog één keer citeer ik Job: "Zie, ik ben te gering; wat zou ik U antwoorden? Ik leg mijn hand op mijn mond." (Job 39:37). Stamelend, met schuldig en met schaamte blik ik terug, met een mengeling van berouw en verwondering sta ik stil, in dankbaarheid kijk ik naar boven en zing met de woorden van Psalm 116: 1 en 11 (berijmd):

Vers 1:
God heb ik lief; want die getrouwe HEER
Hoort mijne stem, mijn smekingen, mijn klagen;
Hij neigt Zijn oor, 'k roep tot Hem, al mijn dagen;
Hij schenkt mij hulp, Hij redt mij keer op keer.

Vers 11:
Ik zal met vreugd in 't huis des HEEREN gaan,
Om daar met lof Uw groten naam te danken
Jeruzalem, gij hoort die blijde klanken:
Elk heff' met mij den lof des HEEREN aan!

Wat gun ik u en jou, met weinig of misschien heel veel levensvragen, die rust en vrede ook! Jezus Christus, Hij leeft en de weg naar Hem staat nog open! Is het 15e vers uit Psalm 50 geen rijke belofte: "En roept Mij aan in den dag der benauwdheid; Ik zal er u uithelpen, en gij zult Mij eren."

Welke kant van we op? Volgen we of kiezen we een eigen weg? Tijdens één van de vroege fietstochtjes kwamen wij  -Eveline ging dit keer ook mee-  ontmoeten wij 's-ochtends om 6:07 het gezin ree. Het gezin ree bestond toen uit moeder en twee kinderen. Een korte ontmoeting, wij verrast hen zomaar te ontmoeten. Zij verrast omdat op dat vroege uur op een door de weekse dag in augustus weinig mensen op de fiets bos en heide doorkruisen. Welke richting zou het gezin ree kiezen...?  Uiteindelijk gingen ze weer terug (vanuit onze positie weer naar links) het bos in. Richting kiezen? Volgen? Vragen? Ik moest er aan denken bij het schrijven van een nieuwe blog.