Mijmeringen op de blauwe bank

Daar, daar zat ik op die blauwe bank
Dit keer ontspannen, niet tegen wil en dank
Twee jaar geleden zat ik daar stil én koud,
Alle energie was weg, ik voelde mij oud

Een off deed mij stranden, zo dichtbij huis
Ik vroeg om hulp en piepte als een muis
Vandaag ging ik lopend
Op een mooie wandeling hopend

Eerst bij de winkel een pakket weggebracht
Daarna zat ik op die blauwe bank
Ik koos daar voor, vrij en frank
En heb daar enige tijd doorgebracht

Goedemorgen, zo sprak ik tegen een heer,
Zeg, wat is het nu toch lekker weer
De man openende zijn ogen en keek
Hij zat, begreep ik later, daar voor een break

Gepensioneerd, en nog steeds van vroeg tot laat werkend
En volgens hem weinig dankbaarheid merkend
Nu uitrustend op die blauwe bank
Een leven tegen wil en dank

Ik zal hem niet langer storen
En dacht, wil niemand mij horen
En toch, zo dacht ik op die bank
Gaan mijn gedachten toch mank

Een oude gedachte was in mijn brein ontsproten
En daarom vanochtend besloten
Van moeten naar willen
Dat is geen tijd verspillen

Het tijd nemen beziet
Wat het leven mij biedt,
Maar ook de ervaren levenskwaliteit
En vooral: hernieuwde dankbaarheid!

Ik ga weer verder, zo maakte ik de man kenbaar
Een fijne dag, hij keek op verrast en dankbaar
Ik was daar geen tijd aan het verspillen
Ik beoefende het van moeten naar willen.