Levenslang....

Op een overtreding of misdrijf waarbij de verdachte schuldig wordt bevonden, volgt doorgaans een straf. Afhankelijk van het strafbaar feit, de maatschappelijke impact en de situatie is dit een boete of een gevangenisstraf. In een beperkt aantal Westerse landen kan veroordeling leiden tot een levenslange gevangenisstraf.

Bij een veroordeling door de rechtbank kan een ook een levenslange gevangenisstraf uitgesproken worden. Dit komt niet vaak voor maar in Nederland is, in tegenstelling tot andere West-Europese landen, levenslang ook echt levenslang (https://www.rechtspraak.nl/Themas/Levenslang).

De diagnose "u hebt een chronisch-progressieve" is ook zo'n uitspraak die in de categorie 'levenslang' valt. Door zo'n diagnose, eigenlijk al (ruim) daarvoor want meestal heb je wel serieuze redenen om naar redenen om naar een arts te gaan, kom je of ben je beland aan de schaduwzijde van een berg; de kille ruwe zijde. Een schaduw die je altijd (achter)volgt. Daarbij kun je bij bepaalde ziektebeelden of als gevolg van (bijwerkingen van) medicatie ook zelf veranderen; je bent niet meer wie je was en wordt/blijft niet degene die je nu bent.

Als zieke sta je daar niet iedere dag even nadrukkelijk en indringend bij stil. Als geliefde, familieleden, vrienden, collega's sta je daar ook niet dagelijks bij stil. Dat geeft niet. Dat hoeft niet! Het leven en andere verantwoordelijkheden gaan ook door. Dat is maar goed ook. Periodiek wordt je echter wel weer met de neus op de feiten gedrukt. Denk bijvoorbeeld aan het einde van een vakantie; iedereen (oh ja...?) gaat weer naar school of aan het werk. Je kunt er ook weer opnieuw bij bepaald worden als er nieuwe en onverwachtse tegenslagen zich voordoen. Dat betekent je dagschema hereiken. Meer inzetten op rustmomenten en mogelijk meer bewegen. Dingen die je graag doet raken voor je gevoel uit beeld, je wereld wordt kleiner en je moet energie en tijd gebruiken om niet te vereenzamen. De trein vertrekt bij het perron en weer sta je met een glimlach op het gezicht maar met een bloedend hart nog alleen op het perron.....

Ja, je moet het glas halfvol zien. Dankbaar zijn voor de mooie momenten en de dingen die goed gingen koesteren en in gedachten houden. Pas op, verval niet van treuren in betreuren want voor je het weet ga je zeuren. En dan kijkt niemand meer naar je uit.....

Levenslang..... welke chronisch zieke herkent het niet. Het lijkt soms wel alsof je zojuist de diagnose kreeg en je voor het eerst voor die donkere berg staat..... niet wetend hoe verder, met wie verder.... pijn, verdriet, boos of misschien kort op of naar degenen die zo'n reactie niet verdienen maar je juist aan die donkere zijde opzoeken met een blijk van meeleven, van compassie, misschien om gewoon met jou stil te zijn en mee te lijden....

Levenslang.... je komt er niet vanaf.... je moet er mee aan de slag. Een onmogelijke opgave, verplicht aan jezelf, verplicht aan degenen om je heen... een opdracht niet uit te voeren, misschien diep in de put of een donkere kelder. Een kelder, een flauwe lichtstraal, maar wel een lichtstraal... een zucht, ik leef, ik besta en ik heb en houd waarde. Ik leef, ik kan meeleven en kan meevoelen. Ik heb dingen gezien, beleefd en meegemaakt die velen niet meemaken. Ik heb kennis en ervaring die andere niet hebben. Waarde, betekenisvol, waardevol. Levenslang, een zware last maar ook een waardevolle ervaring en opgave.