Korte cyclus

Laten we het eens over mijn cyclus hebben. Je snapt het al, echt wel een persoonlijke blog...

Zoals je weet wordt er bij mensen met de ziekte van Parkinson (veel) minder dopamine aangemaakt dan bij personen die geen Parkinson hebben. Je begint het pas te merken wanneer er in je hersenen ongeveer 70% minder wordt aangemaakt. Dopamine is het boodschapperstofje tussen denken en doen. Wanneer een gezond persoon iets wil gaan doen dan gaat het als het ware allemaal automatisch en achterelkaar door. Bij mensen met de ziekte van Parkinson is deze automaat kapot en zijn het allemaal losse beslissingen, opdrachten en handelingen. Vandaar dat het bij ons, bij mij, allemaal veel en veel trager gaat of kan gaan dan bij anderen.

Al vrij snel na de diagnose kreeg ik medicatie waardoor op een niet natuurlijke wijze ('de pil') de ontbrekende dopamine wordt aangevuld. Onnatuurlijk of chemisch, het is namelijk niet hetzelfde als de stof die mijn hersenen moeten aanmaken. Omdat Parkinson een chronisch-progressieve ziekte is betekent dat de medicatie regelmatig moet worden bijgesteld. Gebruikte ik eerst driemaal per dag 1 tabletje, nu heb ik zevenmaal per dag een moment om bij te tanken. Dat betekent ten eerste minimaal een half uur voor het eten en minstens een uur na het eten. Ik heb dus dagelijks een cyclus een drie uur waarbinnen ik in een dal zit en op de top van een berg. Een halfuur waarin ik zachtjes en monotoon praat en weinig gelaatsuitdrukking heb en een halfuur van activisme. Hollen en stilstaan wisselen elkaar af en pieken en dalen liggen dichtbij elkaar. Op vakantiedagen, een bruiloft, een... vult u zelf maar in kan het stevig schakelen zijn. Momenten van pieken en dalen, van scoren maar ook bukken zodat je de bui over kan laten trekken liggen dichtbij elkaar.
dd
Lastig? Ja! Plannen maken op de piek van de Berg is anders dan plannen maken in het dal. Nog grotere wereld van verschil betreft de uitvoering. Ik schat een plan in mijn 'on' anders in dan hetzelfde plan in een moment van of. Mijzelf op mijn kop geven?! Ik doe het niet meer... ten eerste blijft het mijn grote valkuil maar dagelijks krijg ik al klappen of vermaningen van mr. Parkinson, moet ik dan nog meer aan zelfkastijding doen?!

Mijn cyclus is een cyclus van verrassen en verbazen, van moe en activisme, van weken geen blogs schrijven tot drie blogs op een dag. Mijn uur telt 60 minuten, nee 30 minuten en soms nog minder. Uw cyclus? Nee, laten we niet alles bespreken, maar hoe vaak staat u stil bij wat u nog wel kunt?!