Kerntakendiscussie
De afgelopen weken heb ik mijn agenda grotendeels leeg geveegd
omdat ik het tijd vond voor een kerntakendiscussie. "Bemoei jij
je stiekem toch weer met de politiek?" is misschien de vraag die bij jullie
opkomt. Nou, nee.... Zoals jullie wellicht weten wordt er bij de lokale overheid
regelmatig een zogeheten 'kerntakendiscussie' gevoerd wanneer de begroting over
meerdere jaren gezien niet in evenwicht is en eenvoudige maatregelen
onvoldoende effect hebben. Dat betekent dan óf stevige verhoging inkomsten door
lastenverzwaring of het schrappen van taken.
Maar helaas moest ik
met de politiek stoppen toen de ziekte van Parkinson zijn tol ging eisen.
Helaas want politieke verantwoordelijkheid en maatschappelijke betrokkenheid
hoorden bij mij van jongs af bij elkaar en bij mij..... Nee, het gaat dit keer
om een soort 'persoonlijke kerntakendiscussie' met vragen en keuzes als:
- Wat vind ik leuk te doen?
- Wat moet of behoor ik te doen?
- Hoeveel energie heb ik?
Al eerder heb ik zo'n
keuze moeten maken. Een keuze om vrijwel alle verantwoordelijkheden, buiten
gezin en betaald werk om, te stoppen. Vervolgens om een verzoek in te dienen
voor een arbeidsongeschiktheidsverklaring. En nu?
De ziekte van
Parkinson is een chronisch-progressieve ziekte waarbij het
'boodschappersstofje' dopamine steeds minder wordt aangemaakt. Dopamine is het
geleidingsstofje tussen denken en doen. Daarom stotteren bij ons soms onze
benen (freezing), krijgen wij steeds meer last met dubbeltaken uitvoeren
(multitasken), moeten wij soms eenvoudige handelingen opnieuw aanleren omdat de
automatische piloot kapot is etc. Dat steeds overal over moeten nadenken, dat
'krampachtig en continue schakelen waarbij niets automatisch verloopt' maakt
mij vaak moe...
Zoals jullie
ongetwijfeld weet merk je pas daadwerkelijk dat er 'iets loos is' als ongeveer
70% van de productie in je hoofd is stilgevallen. Vaak begint met dat vage
klachten. Bijvoorbeeld een been of arm die niet helemaal doet wat wij willen.
Bij mij was het een hand die af en toe trilde. We kunnen dat gebrek aan
dopamine na de diagnose tijdelijk 'compenseren' met medicatie. Maar medicatie
is een chemische vervanging of aanvulling die nooit de natuurlijke
lichaamseigen stof goed en gelijkmatig kan vervangen. De pieken ('on') en dalen
('off') met vervelende bijwerkingen doen zich steeds frequenter en in steviger
mate voor. Bij mij in ieder geval wel. Eigenlijk houden we onszelf voor de gek
want we plegen roofbouw op ons lichaam en leggen een hypotheek op onze directe
omgeving door gewoon door te gaan terwijl we chronisch-progressief ziek
zijn....
Terug naar de
'kerntakendiscussie'.... het progressieve karakter van de ziekte van Parkinson
vroeg mij opnieuw om aanpassingen in het dagelijks leven! Meer bewegen, straks
ook logopedie, minder energie.... daarom is zo'n bezuinigingsslag zo
noodzakelijk en moeilijk tegelijk. Dingen afstoten die ik graag doe, oppassen
dat je niet vereenzaamd, toch nuttig willen voelen en gewaardeerd willen
weten.... Lastige interne discussies en botsing van emoties. Maar
onontkoombaar...!
Hoewel ik niet echt
'criteria' heb vastgesteld zijn er toch wel dingen die je bij je afweging wilt
betrekken:
- Wat heeft negatieve impact op mijn functioneren als echtgenoot en vader;
- Wat voorkomt vereenzaming;
- Wat maakt je nuttig in je 'omgeving' en geeft je op die manier gevoel van nuttig bezig zijn.
Wat een ellende, niet waar? Ja, inderdaad... Nee, het heeft mij leren dankbaar zijn wat goed gaat, leren genieten van wat vanzelfsprekend leek (...), op plaatsen gebracht waar ik nooit was geweest en mensen leren kennen en waarderen die ik anders nooit had leren kennen!. Maar daarover heb ik in eerdere blogs over geschreven.