In een lager klassement een etappe winnen is toch winst!

"Mijn naam is Peter van den Berg. Ik ben geen reus, maar ook geen dwerg….." Onder een 'reus' versta ik uiteraard niet iemand die erg groot is, maar meer de kar trekt, iemand met visie die een groep meeneemt iin zijn plannen, overtuigt etc.. Een leider. Wat heeft dat met foto bij deze blog te maken. Niets, en toch alles. Niets omdat ik nu, maar vooral in periode dat ik betaald werk verrichtte, in principe altijd meer een 'backoffice-man' was (ben) die graag op de achtergrond dingen aanpakt, overdenkt etc. Dan rijdt je niet blindelings in een kopgroep of peloton……

En toch heeft het weer alles met een peloton of kopgroep te maken. In een kopgroep zitten zonder een koers, zonder een visie, zonder een punt op de horizon, dat gaat niet goed….. De maatschappij om ons heen verandert, de gezondheidszorg is complex en aan wijzigingen onderhevig, maar vooral: door een chronisch-progressieve ziekte verandert er heel veel in je en direct om je heen. Bij mij in ieder geval wel. Dat betekent schakelen met en tussen zorg en zorgverleners. Dat betekent bijna continue keuzes maken. Wat voor iedereen denk ik wel hetzelfde is, is dat er een 'voor' en een 'na' is. Een periode vóór de klachten en diagnose en een periode ná de diagnose. Want hoe je het wendt of keert, onverwachts ga je als het ware door een haarspeldbocht naar de andere kant van de berg. Van een wereld van 'gezond' naar het 'rijk van de zieken'. Je leven staat op zijn kop. Afhankelijk van de ziekte is het verloop (progressiviteit) snel of beperkt. De ene ziekte heeft direct impact op gezin en je eigen karakter (je bent niet meer wie je was en wordt niet degene die je nu bent) en de ander weer minder.

Het zijn meer vragen en ontwikkelingen die ik opnoem en signaleer dan antwoorden die ik geef. Ik zie in een kopgroep enerzijds enigszins als individuen; ieder moet zijn of haar eigen ziekte dragen of met een tegenslag verder. Echter, ervaringsdeskundigheid met de juiste zorgprofessionals om je heen, noem het een peleton of kopgroep, kan elkaar ondersteunen en verder helpen. Je kunt met een training een keer in een sprint anderen voorbij schieten, wellicht een keer demarreren, maar het is voor jezelf en voor je naasten (en andersom) belangrijk dat je gezamenlijk optrekt, meedenkt, meehelpt, meehuilt etc. etc. Met een goede bezemwagen, tijdige lossing kun je als ervaringsvrienden ver komen.

Terug naar de reus en de dwerg. Ik heb nu bijna 10 jaar de diagnose 'Ziekte van Parkinson'. Ben ik een groot kenner van de ziekte van Parkinson, wat mijn naaste meemaakt, wat…..? :"In het land der blinden is één oog koning" zo zegt het spreekwoord…… maar ik probeer waar mogelijk wel mee te leven en mee te denken. In die zin ben ik zeker geen dwerg meer.

Oh ja, die foto……….. Van twee naar drie. Van twee naar drie lijkt op een vooruitgang, niet waar?! Tenzij natuurlijk van bijvoorbeeld twee naar drie tabletjes... het zal maar nodig zijn maar dat is doorgaans geen vooruitgang. Het gaat hier niet om medicatie of een cijfer maar om het aantal wielen! Hoewel niet uitgesproken, maar eigenlijk had ik mijn fiets al geruime tijd aan de haak gehangen. Dat is een uitdrukking voor het stoppen met fietsen. De laatste maanden voor de heupoperatie fietste ik weinig meer. Pijn en (onverwachte momenten van freezing) maakten een rondje fietsen tot een spannende en pijnlijke uitdaging. De eerste twee maanden na de heupoperatie mocht ik niet fietsen, ook niet op de hometrainer. Daarna voorzichtig gestart op de hometrainer maar voordat je dan weer enig tempo hebt... gelukkig kwam toen de zomervakantie en ging de fysiotherapeut op vakantie.... vragen en keuzes kon ik nog even gemakkelijk voor mij uitschuiven!

Maar ik moest een stap zetten. Een Parkinsonmaatje was geruime tijd bezig met een driewielfiets met trapondersteuning. Een lager klassement maar toch een etappe vooruit! Ik kan weer de omgeving verkennen, je komt meer in de buitenlucht en je beweegt meer. Ik schrijf nu met enige stelligheid. Misschien overschreeuw ik mijzelf zelfs een beetje………. want gisteren op een parkeerterrein een proefritje gemaakt maar dat was echt 'eng'. Het fietst totaal anders en het voelt anders. Ga ik dat nog leren?

En toch.... dat klassement achteruit doet pijn, weer een fase die niet meer terugkomt. Nee, nooit meer terugkomt…. Maar het is ook een stap tegen geraniums kopen, tegen vereenzaming, tegen… Afgelopen zaterdag de aanvraag via Wmo-loket ingediend. Afwachten nu.

NB ik houd als hobby meer van mijn treinbaan en sjoelen dan van wielrennen, dus wellicht heb ik hier en daar een kreet verkeerd gebruikt………