Het is stil om mij heen

Het thema van het Jubileumsymposium van het Radboud Alzheimer Centrum (vrijdag 27 oktober 2023) was 'De onuitgesproken tekst' Een heel gevarieerd programma met sprekers, uitvoeringen, intermezzo's etc. Best boeiend. 

Als lid van het Challengeteam van het Centrum van Geïntegreerde Zorg binnen het Radboudumc had ik hiervoor een uitnodiging ontvangen. Spontaan geïnspireerd (zie toelicht op mijn gedicht, hier verder naan beneden) door de uitnodiging had ik een gedicht ingestuurd; "Het stil om mij heen". Voor en na het symposium maar ook in de pauze konden mensen langs een drietal 'booths' (afgezonderde ruimtes) over hun gedachten te delen of op te schrijven. In één van die drie booths hing mijn gedicht. Veel mooie en persoonlijke reacties ontvangen. De dagvoorzitter stond er ook tijdens zijn openingswoord even heel persoonlijk bij stil. Ik was ook even dankbaar, verwonderd en stil.

Het wordt stil om mij heen
Gedachten schieten door mijn hoofd
Woorden, zinnen lijken mij zijn ontroofd
Woorden, ik vind er geen

Het wordt stil om mij heen
'K voel mij onrustig, bang, waar gaat het heen
Ik zak steeds dieper weg in't zompige veen
Het is stil om mij heen

Het leven was jarenlang zo mooi
Het waait uit mijn handen als een plukje hooi
Studie, werk, trouwen en kinderen
Maar ineens moest ik met alles minderen

Thuis, op het werk, het ging niet meer
Plannen en voornemens genoeg, ze vervlogen weer
Stoppen met werk, de moeilijke keuze gemaakt
Ik was door alles arbeidsongeschikt geraakt

Collega's, vrienden en familie waren trots op mij
Hun mooie, goedbedoelde woorden maakten mij niet blij
Hun leven ging door en door
Mijn levenstrein kwam op een ander spoor

Sindsdien vrije tijd genoeg
Ik moest, mocht rusten van al dat gezwoeg
Nieuwe uitdagingen kwamen op mijn levensweg
Het leek af te glijden naar steeds meer levenspech

Van stok naar rollator en rolstoel gegaan
Van goedbetaalde baan naar een stil bestaan
Ik werd stiller, woorden, 'kvond er soms geen
Het is stil om mij heen

Mijn, ik, wij weten van wederzijdse liefde
Maar Alzheimer* was't die bijna alles kliefde
Mijn, ons houvast is onze belofte van trouw
Geen boterbriefje maar weten ik hou van jou

Stormen gingen over ons leven
Het leven lijkt nu soms maar "even"
Het dwingt mij in de spiegel kijken
Gedachten, woorden, zij wijken

Kon ik het leven maar over doen
Minder geld, meer rijkdom, minder poen
Heere ik was druk met mijzelf
Ik dacht dat alles ging vanzelf

Maar nu, ik vind geen woorden meer
Gedachten flarden, het is geen bidden meer
Het wordt steeds stiller in en om mij heen
Tot U vlucht ik, Heere, waar moet ik anders heen?!

Ik belijd u mijn fouten en gebreken
Teveel kostbare tijd is verstreken
Angst, eenzaamheid, pijn, ik weet het niet meer
Ik weet alleen te zuchten "ontferm U mijner Heer"

Het is stil om mij heen
Woorden, ik heb er geen
Rust vinden bij U o Heer
Wilt U dat geven meer en meer

* Omdat het gedicht geschreven is naar aanleiding van het Jubileumsymposium van het Radboud Alzheimer Centrum heb ik Alzheimer genoemd. Zoals ongetwijfeld bekend heb ik geen Alzheimer maar de ziekte van Parkinson.

Toelichting bij het gedicht 'Het is stil om mij heen'

Het was enkele weken geleden dat ik een uitnodiging kreeg voor deze bijeenkomst van het Radboud Alzheimer Centrum. Nu heb ik geen Alzheimer of dementie. Wel werd bij mij, inmiddels bijna 10 jaar geleden, op 39-jarige leeftijd de neuro-degeneratieve hersenaandoening 'Parkinson' gediagnosticeerd.

Ik ben daardoor veel kwijtgeraakt. Sinds voorjaar 2019 arbeidsongeschikt. Maar arbeidsongeschiktheid betekent niet dat je niets meer kunt. Je bent namelijk wel geschikt voor een nieuwe roeping in je leven! Bij mij betekent dat bijvoorbeeld het geven van gastcolleges over de impact van een chronisch-progressieve en lidmaatschap van de klankbordgroep van de afdeling Zingeving en Spiritualiteit hier in het Radboudumc. Daarnaast ben ik lid van het Challengeteam van het Centrum voor Geïntegreerde Zorg hier. Parkinson heeft veel afgepakt maar mijn leven enorm verrijkt.

Door de ziekte van Parkinson sinds 2017 met anderen 9 boeken geschreven. Op diverse Universiteiten geef ik gastcolleges en zoals zojuist genoemd ben ik betrokken bij geestelijke verzorging en zingeving. Toen ik dus enkele weken geleden de uitnodiging voor vandaag kreeg moest ik denken aan een kennis met dezelfde roepnaam. Hij heeft Parkinsondementie. Toen ik die andere ochtend even na 5 uur uit bed was zat ik wat te mijmeren. Tussen half zes en half zeven heb ik geschreven en gehuild. Dingen die ik zelf had ondervonden, ontwikkelingen waar ik tegen op zie en tot slot grote existentiële vragen over doel van ons (mijn) leven kwamen lang. Waarom en waartoe hier op aarde? Daarom ziet u elementen als stilte en eenzaamheid, maar ook zingeving, geloof en hoop terug in het gedicht. Dat laatste omdat ik overtuigd ben dat dit richting, rust en perspectief geeft.

Kortom, herkenning, troost en bemoediging. Ik hoop dat degenen die het gedicht lezen, bespreken en hun gevoelens daarover met elkaar delen dat mee naar huis meenemen. Het wordt stil, het is misschien stil. Ik hoop en bid voor die toenemende periodes van stilte om moed, kracht en troost van God.

Moge de Almachtige u genadig zijn.
Dankuwel