Haarspeldbochten in het leven; over verdriet, opluchting en zelfverraad...

"Dat zijn nog eens tegenstrijdige maar vooral zware woorden" zult u denken als u de kop van deze blog tot u door laat dringen. Ja, zo buitelen allerlei gevoelens door elkaar heen en eisen ze als het ware ieder zijn eigen eerste positie op. Aan een pittig traject van stoppen met werken en een aanvraag tot een verklaring tot versnelde algehele arbeidsongeschiktheid is bijna een einde gekomen. Juist daarom worden de eerder genoemde emoties in alle puurheid zichtbaar en heftigheid beleefd.

In Nederland hebben verdachten het zogenaamde zwijgrecht (cautie) en hoeven zij niet mee te werken aan hun eigen veroordeling (artikel 29 lid 2 Wetboek van Strafvordering, nemo teneturbeginsel). Ik wil geen instantie of persoon enig verwijt maken en ik besef de denkfout die ik maak. Maar wat had ik de afgelopen maanden toch graag gezwegen.... of misschien ook niet...

Na de diagnose 'ziekte van Parkinson' (jaarwisseling 2013/2014) kreeg ik al snel medicatie die goed aansloeg. Het werk en allerlei activiteiten naast gezin en werk (politiek, kerk etc.) konden doorgaan. De eerste probleempjes ontmoette ik in 2016 toen mijn slaap-waakritme werd verstoord. Hoewel het in eerste instantie werd weggewuifd alsof ik het verzon of aanstelde ("u hebt last van slaapmisperceptie") werd in een second opinion wel degelijk vastgesteld dat mijn slaap-waakritme door de parkinson en een slaapapneu was verstoord. Gelukkig werd ik door 'mijn eigen' neuroloog uit het Groene Hart Ziekenhuis wel terdege serieus genomen! Maar toen we starten met therapie en een traject met een slaappsycholoog waren we ruim een jaar in de tijd verder en zaten we in een omstandigheid van verhuizen. Een verhuizing is voor ieder mens pittig, voor een Parkinsonpatiënt helemaal... multitasken... energie... houd op ... ik kwam (gedeeltelijk) ziek thuis en ben nog steeds blij dat ik op het werk mijn problemen bespreekbaar kon maken. Ik kreeg vertrouwen en kansen... al was het achteraf tijdelijk, het hielp mij om op te krabbelen. Toch kwam in april 2019 voor mij onverwachts de grote klap... wederom energie op maar vooral het kwijtraken van organisatievermogen, uitvoeren dubbeltaken, timemanagement en dergelijke kwamen hard en definitief aan. Ik voelde dat dit niet zou herstellen en na een goed gesprek met een ervaringsdeskundige heb ik mij 'aangegeven'... "het lukt mij niet meer en ik kan het niet meer..!!"

Voel je, terugdenkend aan de titel van de blog, de spanning... ?!? Eerlijk en kwetsbaar zeggen dat je niet kunt waarmaken waarvoor je jaren eerder bent aangenomen. Niet meer kunnen doen wat jij je werkgever hebt beloofd te doen. Wat had ik graag gezwegen... nee, niet om te ontkennen, ontvluchten of wat dan ook .... Gewoon gezond zijn en je ding doen... ! Maar eigenlijk was dat misschien niet de eerste maar zeker de grootste stap om te erkennen en benoemen dat (wat ik in eerdere blogs ook benoemde als) je niet meer bent wie je was en je degene wordt die je nu niet bent. Een stuk levensgeschiedenis moet je of je nu wilt of niet herschrijven... verhoudingen thuis gaan op zijn kop: de kostwinner wordt gedeeltelijk verantwoordelijk voor inkoop en catering en je maatje krijgt er het kostwinnerschap bij cadeau....

Een aanvraag voor versnelde gehele arbeidsongeschiktheid was de 'logische' vervolgstap.... en daar horen gesprekken met een bedrijfsarts en tot slot de verzekeringsarts van het UWV ook bij. Logisch en goed als je daar een eerlijk en goed verhaal moet hebben. Maar.... letterlijk, hardop en als het ware zwart-op-wit zeggen wat je niet (meer) kunt is wel buitengewoon confronterend. Het voelt alsof je jezelf afvalt, me zelfverwijten maakt.... ik gebruikte de (misschien te) zware woorden "verraad"....

En toch... toen het hoge woord 'ik kan het niet meer" eruit was kwam er naast een grote golf vermoeidheid ook een stuk opluchting. Hoewel ik met veel plezier mijn werk deed werd het werk toch een moeten. En dat 'moeten' ben ik door gesprekken kwijtgeraakt..... over ballast en opluchting gesproken... maar door die gesprekken de laatste weken, het (komende) besluit wordt alles weer opgerakeld en beseft dat het nooit overgaat...

In een eerdere blog schreef ik ook al dat het lijkt alsof je met de ziekte van Parkinson steeds dieper in de put geraakt.... maar toch... iedere verdiepingsvloer in die put heeft z'n (tijdelijke en onzekere) houvast en iedere laag heeft, hoe onmogelijk dat bij een put of kelder klinkt, eigen vensters met lichtstraaltjes. Natuurlijk, er zitten tralies in die vensters, maar deze tralies laten wel hoop (..!), licht, lucht, leven en liefde door....!! ik moet eerlijk bekennen dat ik ze vaak, maar ook niet altijd en op ieder moment zie...

En toen was vanochtend Psalm 73 aan de beurt gelezen te worden. Voor degenen die met de Bijbel en de Psalmen bekend zijn uit de dichter hier zijn twijfel, zijn geloofsaanvechting maar ook de ommekeer en vertrouwen in God. Ontroerend. Een Psalm die ik vroeger 'te zwaar' vond ging ik vorig jaar een klein beetje snappen. Wie ben ik als klein mens om te snappen wat goed voor mij is en God de les te lezen. Vanochtend vielen mijn ogen eigenlijk pas goed op de eerste woorden "toch is God goed". Ja, ik snap Hem niet... waarom kan ik zoveel van Hem gekregen talenten niet meer gebruiken.... waarom? En toch, iedere dag zorgt Hij voor ons, voor mij... sinds ik Parkinson heb kan en mag ik dankbaar zijn voor iedere dag die goed gaat of meevalt... het leven is echt een geschenk! Wat heb ik weinig, wat ontvang ik veel...! Over verdriet, zwijgen, spreken en opluchting gesproken....