Gemengde gevoelens

"Gespleten voelen" of "inwendig verdeeld". Herkennen jullie die gevoelens? Ik was gisteren verdrietig maar vooral echt boos. Ben benieuwd naar jullie ervaring en hoe jullie zouden reageren.

Wat was (is) er aan de hand? Ik was via LinkedIn weer eens benaderd of ik bij mijn huidige werkgever goed op mijn plek zat en of ik wilde denken en praten over een andere baan... Tsja, mooie start van het nieuwe jaar... precies deze maand kreeg ik 10 jaar geleden de diagnose 'ziekte van Parkinson'. Een beetje mijn eerste jubileum dus. Wie mijn profiel ziet op LinkedIn ziet dat alle betaalde werkzaamheden en nevenactiviteiten in een periode van 2019-2021 zijn afgebouwd beëindigd. Daarbij staat ook een toelichting dat ik vanwege de ziekte van Parkinson arbeidsongeschikt ben geraakt. Ik heb betrokkene vrijwel per omgaande het volgende bericht gestuurd: "Goed lezen is ook een kunst... Ben benieuwd hoe je dit recht wilt zetten..." Omdat een reactie uitbleef heb ik zijn directeur geïnformeerd. Die reageerde vrij snel en adequaat en gaf aan dit de andere dag met betrokkene en diens manager te bespreken.

Twee uur later kreeg ik van de betrokken Recruitment Consultant het volgende appje: "Goeiedag was een misverstand, had je bio niet gelezen. Op basis van je eerdere werkervaring benaderd". Korte tijd later kreeg ik nog een appje "Excuses daarvoor".

Tsja, hoe reageer ik dan? "Excuses aanvaardt en let voortaan goed op!" Zo'n appje had ik kunnen sturen maar ik had uitdrukkelijk gevraagd "Ben benieuwd hoe je dit recht wilt zetten.." en krijg dan kort staccato geformuleerd appje. Ik heb 'm bedankt voor zijn bericht en hem op mijn verstuurde berichtje gewezen en sluit mijn berichtje af met "tot morgen" ... Uiterst empathisch krijg ik enkele minuten later vervolgens de volgende app "Ik voel me niet verder genoodzaakt om hierop te reageren. Nogmaals mijn excuses, maar daarbij hou ik het ook graag"

Waar zit nu je 'gespletenheid' of 'verdeeldheid' vraag je je misschien af? Ik probeer het toe te lichten. Graag had ik betrokkene even persoonlijk gesproken en hem willen vragen of hij beseft wat voor gevoelens zo'n slordige en niet professionele houding oproepen. Voelde ik mij dan afgewezen? Minderwaardig? Twee keer "nee!" Beseft hij überhaupt wel wat het is chronisch-progressief ziek te zijn en wat de impact daarvan is?! Anderzijds, bij vrijwel iedere presentatie en ieder gastcollege zeg ik dat ik niet blij ben dat ik de ziekte van Parkinson heb maar dat deze ziekte wel mijn leven heeft verrijkt. Moet ik dan, ook als christen, niet direct vergevingsgezind zijn, zijn excuses moeten aanvaarden en dit boek moeten sluiten?! Als ik belijd dat mijn leven in Gods handen veilig is en ik Hem mag volgen, had ik dan wel moeten reageren? Had ik wel boos mogen zijn en voelen of had ik hem pro-actief vergevingsgezind moeten benaderen?!

Ik ben benieuwd hoe hij zich nu voelt, want hij heeft mijn connectieverzoek op LinkedIn geweigerd of zelfs geblokkeerd. In ieder geval kan ik hem, als ik ingelogd ben, niet meer op LinkedIn vinden.

"Beste Lxxx, ik hoop dat dit bericht je onder ogen komt en aandachtig leest. Hierbij wil ik zonder voorwaarden je excuses aanvaarden. Ik had dat gisteren explicieter moeten doen! Je bericht deed mij gisteren pijn en verdriet, ik was er boos om. Vergeven en excuses aanvaard betekent dat ik er niet meer op terug hoef te komen. Waar ik je graag wel een keer over zou willen spreken wat het is om chronisch-progressief ziek te zijn. Wat de impact daarvan is en hoe ik daarmee met enerzijds pijn en verdriet en anderzijds met realistische-positiviteit, veerkracht, dankbaarheid en genade daarmee probeer om te gaan. Ik hoop dat we zo'n gesprek kunnen hebben en dat jij daarvoor open staat. De koffie staat klaar!"