Ezel, bloem of bij?

Onze taal en cultuur is rijk aan gezegden, spreekwoorden en uitdrukkingen. Een van die bijzondere is "een ezel stoot zich geen twee keer aan dezelfde steen". Het betekent zoveel als: "die eens iets nadeeligs heeft ondervonden of eene fout heeft begaan, zorgt wel, dat dit geen tweedemaal geschiedt" (bron: Digitale Bibliotheek voor de Nederlandse Letteren (DBNL).

Ik noemde al bewust "een van die bijzondere" want ik vind 'm eigenlijk helemaal niet leuk, misschien zelfs een tikkeltje pijnlijk.... "Hoezo nou weer?" vraag jij je misschien af. Een heel verhaal....

Een van de lastige en niet (direct) zichtbare kanten van de ziekte van Parkinson is dat je gedrag verandert. Dingen waar je vroeger niet tegenop zag of een beetje kunnen nu bergen zijn geworden waar je tegenop ziet. En wat is dan je eerste (nieuwe 'natuurlijke') reactie.... uitstellen....! En dingen die je vroeger leuk vond en nu nog steeds je hart hebben? Nou, direct en met een sterke focus oppakken.... waardoor je of over je energiegrens gaat of iets waar je tegenop zag helaas niet kunt uitvoeren....

Is dat niet wat overdreven of te zwart-wit opgeschreven in een blog? Ik besef mij dat ieder mens en zeker iedere persoon met de ziekte van Parkinson anders is en zich anders ontwikkeld. Zeker ook als het mensen van middelbare leeftijd. En toch, als ik mijn ervaringen deel met ervaringsdeskundige zie ik vaak blikken van enige herkenning tot grote herkenning. Op onze leeftijd hebben we ins ons hoofd nog grote plannen, veel ideeën etc. maar laat ik volledig voor mijzelf spreken: aan energie, goede planning en een zorgvuldige afweging van taken ontbreekt het nog weleens... en dat gebeurt niet slechts één keer per dag, nee hoor, gerust drie keer per dag en helaas (bijna) zeven dagen per week....

Maar juist die mooie en waardevolle contacten met ervaringsdeskundigen geven energie, inzicht en goede lessen. En juist gisteren sprak ik iemand die zich herkende in mijn (s)tenengestoot: "Peter, ik vergelijk het vaak met een bloem en een bij. Er zijn mensen die tegen mij zeggen dat ik niets afrond voordat ik aan wat nieuws begin. Dat klopt niet (helemaal) zeg ik dan, want ik ben geen bloem die bloeit totdat hij helemaal uitgebloeid is maar een bij die als hij zijn werk gedaan heeft naar de volgende bloem vliegt..."

Ik vond het een mooie. Ik besef dat wij hiermee niet kunnen of mogen weglopen van verantwoordelijkheden, dat we geen verantwoording durven of willen afleggen van wat we wel of juist niet doen .... Maar hoop dat wij en anderen zien waar we tegenaan lopen, steeds weer op nieuw... om moedeloos van te worden? Ja... Nee, ondertussen heb ik heel wat bijzondere bloemen gezien en veel bloemen (= mensen in mijn omgeving, ervaringsdeskundigen etc.) heb ik daarover mogen en kunnen vertellen....

Dit overdenkend bepaald je stil te staan bij wie je bent, waar je talenten liggen, wat je kracht is en waar je energie kwijtraakt. Om bij de bijen te blijven: hun 'taak' is de kruisbestuiving. Dat is hun 'natuur'. Zouden ze te lang bij dezelfde bloem hangen dan vergeten ze dat en verspillen ze energie. En daar moeten mensen met Parkinson ook aan denken. Wij kunnen ons niet veroorloven niet bij onze kracht te blijven. We worden (steeds weer) gedwongen te zoeken naar (de kern van) wat ons beweegt en niet beweegt. Het kan zijn dat een bij vanuit het oogpunt van de bloemen te kort of te lang blijft hangen. Dat kan kloppen, maar waar de bij de juiste bloem moet opzoeken moet de bloem beseffen dat wegvliegen doorgaans niet betekent dat verantwoordelijkheden worden ontlopen.....

Daarom in het verlengde van de ezel die zich niet tweemaal aan dezelfde steen stoot of de schoenmaker die zich bij eigen leest moet houden nu "zeg bij, begeef je niet tweemaal naar dezelfde bloem...!"