Een uurtje geen Parkinson......?!

"Sorry mevrouw, ik heb de ziekte van Parkinson en ben even gespannen". "Geeft niet hoor mijnheer, mag ik dan even de knoopjes van uw mouwen losmaken?" vroeg ze heel beleefd. "Tsja, die overhemden met die onmogelijke knopen" zei ik nog even met een glimlach die achter mijn mondkapje verborgen bleef. Tsja, op dat moment kwam de stress en spanning er even uit. "Nou mijnheer, nog één buisje en dan zijn we klaar. Bent u met de auto gekomen en durft u nu wel alleen naar huis te rijden?" zo vroeg ze bezorgd nadat ik 'mijn verhaal' had verteld.

Wat was er dan gebeurd? Zondagavond lagen we vrij vroeg op bed. Wellicht te vroeg want na even wakker te hebben gelegen was ik om 00:30 weer wakker. Het waaide nog steeds hard. Na een halfuur stil proberen te liggen, nog steeds wakker. Tot mijn verbazing en lichte irritatie hoorde ik een auto aan komen rijden, in de buurt van ons huis stoppen en hoorde een portier. "Waar slaat dat nu weer op" ging door mij heen maar ik was te lui om uit bed te stappen. Even later hoorde ik volgens mij weer dezelfde auto, of een andere maar weer portierdeuren slaan. Zo goed als kwaad als het kon uit bed geklauterd en voor het raam gekeken. Ik zag niemand. Mijn verbazing sloeg al snel om in boosheid toen ik zag dat er een auto op onze inrit stond. "Welke asociaal doet dat?!", zo schoot er boos door mij heen. Alsof ik er rond dit tijdstip veel last van zou hebben. Maar toch........ Medicatie of niet, overdag of niet, ik had even geen Parkinson en was wakker, 'on' en voor dit tijdstip best scherp.

Net bijkomend van mijn boosheid zag ik ineens drie personen een zwaar voorwerp met zich mee sjouwen. "Huh, wat is dat nou weer?" Die vraag had ik mijzelf amper gesteld of het volgende schoot door mij heen: "Dat is de motor van de buurjongen!" Direct bonkte ik op het raam(kozijn) maar daar trokken zij zich niets van aan. Wie zich dat wel aantrok was Eveline die ontzettend schrok en dacht dat het helemaal niet goed met mij ging. Ondertussen had ik een gedeelte van het kenteken in mij opgenomen, deed ik het raam open en riep dat die motor niet van hen was. Ze lieten de motor vallen, renden naar hun auto's en reden zonder te groeten en met gedoofde lichten er snel vandoor........... Oh ja, ondertussen commandeerde ik Eveline dat ze politie moest bellen, de buurjongen bellen. Wat Parkinson en niet kunnen multitasken?!

Op dat moment kreeg ik een telefoon in mijn hand gedrukt "Ik heb de meldkamer gebeld, doe jij je verhaal en dan bel ik de buurjongen wel". Die buurjongen moest echt even wakker worden en toen mijn vrouw 'm vertelde dat zijn motor in onze voortuin lag reageerde hij verbaast "is hij door die stom helemaal naar u toe gewaaid?" "Nee" zegt mijn vrouw "de dieven hebben 'm daar achtergelaten" "Oh, wat lief dat u mij belt". Op dat moment was hij overigens wel zo'n beetje wakker want op vrijwel gelijktijdig kwamen de eerste politieauto's de wijk in en zat ik om 01:30 mijn eigen, volgens de politie toch wel heel uitgebreide en concrete, verklaring na te lezen op de laptop van de agente die mijn aangifte of verklaring zojuist had opgenomen.

Van slapen kwam er die nacht niet veel. Hoeveel auto's ik niet heb horen stoppen. Klopt, niet heb horen stoppen maar een zeker onveiligheidsgevoel en spanning versterken elkaar. Daar kwam die ochtend het bloedprikken bij. Prikken is in zekere zin een jeugdtrauma omdat men tot op de dag van vandaag vanwege rollende aders regelmatig misprikken. Ik herinner mij nog als de dag van eergisteren dat middenin de nacht er uit een ander ziekenhuis een 'prikzuster' moest komen om een nieuw infuus te zetten en er was al zo vaak misgeprikt dat ze uit een ander ziekenhuis een zuster moesten oproepen. En die stress, spanning sloeg over op mijn tremor en daar zat, met een bevende arm en trillende vingers vanochtend. En op de prikpoli? Ze prikte in één keer goed! "Hoop dat u tot rust komt vandaag mijnheer! U hebt al veel meegemaakt vandaag". "Komt goed mevrouw, nog een fijne werkdag!?"

terugblik. wat kon ik ontzettend veel de afgelopen nacht. Verbazingwekkend. En overdag? na een uurtje schillen vond ik dat er genoeg aardappelen in de pan zaten om vanavond met zijn drieën een stamppot andijvie te eten....