Chronisch creatief

Onlangs heb ik mijzelf flink geslagen...... Dat hielp, wat ik kwam vooruit! Wat een rare start van een blog zal je denken.... Peter die zichzelf slaat?! Maar schijn bedriegt. Wacht .. ik zal het uit proberen te leggen.

Zoals jullie ongetwijfeld weten wordt er bij mensen met de ziekte van Parkinson - zoals ikzelf - minder dopamine in de hersenen aangemaakt. Dopamine is als het ware het geleidingsstofje tussen denken en doen. Tussen voornemen en handelen. Doordat die stof in mindere mate wordt aangemaakt lopen veel handelingen trager, wat hortend en stotend of helemaal niet. En omdat de ziekte van Parkinson helaas progressief is, slaat die vertraging steeds harder toe. Wat voorheen moeiteloos vanzelf en tegelijk ging, moeten we nu bewust opknippen in stapjes. Onze automatische piloot weigert nu eenmaal geregeld dienst.

In een blog uit januari 2020 gaf ik het zo aan: "Wat minstens zo vervelend is, is dat ik als het ware mijn kwaliteiten van plannen, multi-tasken (dubbeltaken) vrijwel geheel ben kwijtgeraakt". Hele eenvoudige handelingen moet ik mezelf opnieuw aanleren. Denk aan simpele dingen zoals opstaan uit een stoel, omdraaien in bed etc. Denk aan freezing... ineens sta je stil en kun je niet verder. Vooral handig in de winkel als het even druk is en je blokkeert de rij bij de kassa... of die draaideur bij het gemeentehuis of in het ziekenhuis... Of denk aan de woorden die niet willen komen als je ze nodig hebt waardoor je jezelf een toeschouwer voelt van je eigen verhaal. Pijnlijk. Om te vereenzamen met de ziekte van Parkinson hoef je helemaal niets te doen ..

En toch ..

Hoe vaker je een doodlopende straat inloopt, hoe meer je uitgedaagd wordt een uitweg of omweg te zoeken, vragen en vinden. Ik zie het mezelf doen, ik zie het mijn ervaringsdeskundigen doen. Ze zijn naast chronisch ziek bovenal chronisch creatief! Of we dat nou willen of niet. We vragen de therapeut hoe we opnieuw moeten omdraaien in bed of hoe we voorkomen dat we een kwartier langer dan de bedoeling is op de wc zitten..... We wisselen tips en trucs uit. Zo bezocht ik onlangs één van mijn Parkinsonvrienden. Zij leerde mij dat als ik niet uit mijn stoel kan komen, dat ik mezelf dan een paar petsen op mij bovenbenen moest geven. En warempel, ik die eerst niet kon opstaan ging langzaam staan liep langzaam maar rustig weg.... En een van mijn ervaringsdeskundigen heeft zelfs haar eigen onderzoek opgezet om de omwegen bij vastlopers in het denken te verzamelen (zie Copied Studie). In de loop van 2022 hoopt ze de omwegen uit te kunnen delen in een bruikbare vorm.

Had ik al gezegd dat we chronisch en onoverwinnelijk creatief zijn?

Bij deze!